Miss Barbie

Ben jij ooit een echte barbie tegen het lijf gelopen?
Nee, dan bedoel ik niet zo’n te-ge-make-up-ed (de streepjes ertussen voor ons uitspraakvermogen) persoon, met platinablond haar en de bijnaam ‘barbie’ uit de oh-oh-serie.
Met een echte barbie bedoel ik;
zo’n meisje met het perfecte huidje – zodat ze niet iedere ochtend met foundation moet kliederen - , bij wie het haar aaáltijd in model zit, met veel talenten ( je hebt barbie als popster, kapper, model, kledingontwerper, rockchick, hondentrainster, nanny, ballerina of zelfs prinses! ), ook heeft ze de perfecte boyfriend; mr. Ken, ze heeft hordes vol vrienden , maakt nooit fouten, is aardig tegen iedereen, heeft nooit stress, woont in een prachtige villa, en scoort goed op school. Kortom, ze is een perfect meisje met een perfect leventje, een dochter waar elke ouder van droomt.

Toen ik een jaar of 6 was, was ik echt barbie verslaafd.

Ze was een soort voorbeeld voor mij.

Iedere keer als ik me down voelde dan dacht ik aan barbie, zij was wel perfect.

Dan rende ik naar boven, en pakte haar en nog een andere barbie uit mijn barbie-kist.

Let the game begin..

‘Je pikt Ken van me in!’ * bitchslap *

‘ Niet, ik had hem eerder dan jou!’  * bitchslapterug*

‘Ken is van mij!’ * schop tegen het hoofd*

‘Neee, ken is van mij! ‘ *schop tegen de schenen*

En zo ging dat even door totdat het hoofd van een van de barbie’s eraf lag.

De wedstrijd was gewonnen.

En ik, ik voelde me weer een stukje vrolijker, miss barbie was verslagen, ze  leidde geen perfect leventje meer, en ik had door dat het leven niet alleen maar perfect kon zijn.

Maar even terug op de vraag die ik had gesteld; Ben jij ooit een echte barbie tegen het lijf gelopen?

Ik weet zeker dat je antwoord; ‘nee.’  is.

Want deze Miss Barbie, - of Miss perfect, hoe ze ook wel genoemd word -  bestaat niet!

Je kan niet het perfecte leventje lijden, er goed uitzien, goed scoren in je hobby’s en school.

Niemand kan dat zonder te stressen.  

En die miss perfect die je in die reclames ziet, die bestaat niet.

probeer dus niet om zoals haar te worden.

Want je wilt toch ook weer niet door het leven gaan als fake&irritant?

Bye miss Barbie, Hello miss real.

liefs’

spiegeltje, spiegeltje aan de wand.

Op een maandag ochtend wakker worden met het gevoel of je de hele nacht hebt gefeest tot je er letterlijk bij neerviel, zo’n gevoel heeft iedereen wel eens.

Een weekend is er toch om uit te rusten? Het enige wat we dus niet doen in het weekend is natuurlijk;

inderdaad, uitrusten.

Laatst had ik dus ook zo’n dag.

Ik stap mijn bed uit en mijd alle spiegels in mijn kamer. Loop naar de badkamer, en ook daar ontloop ik de spiegel, ik ben veel te bang voor wat ik daar aan zal treffen:

een ontploft kapsel, wallen die tot op de grond reiken, en mijn huid met make-up resten, die ik waarschijnlijk de vorige avond was vergeten eraf te halen.

nee, in de spiegel kijken doe ik liever een andere keer.

De koude douche op mijn huid brengt wat verfrissing.

Aah, fijn, na de douche kan je je haar weer in model brengen.

Ik pak mijn garnier oogroller en loop naar beneden.

tas inpakken, broodjes smeren & ontbijten.

Ik werp mijn blik op de magnetronklok; oeps, wil ik die bus nog halen, dan moet ik al over 5 minuten weg.

tanden poetsen, naar de wc gaan, foundation op mijn gezicht smeren, poedertje erover heen, eyeliner op  - fijn, uitgeschoten! - , wimpers krullen & mascara eroverheen.

En ja hoor, ik had alweer mijn deadline van 5minuten gehaald.

Ik scheurde op mijn fiets door de straten van Emmeloord, op naar het busstation.

Toen ik rond 10 voor 8 in de bus zat, was ik toch wel benieuwd of mijn haar nog wel goed zat na mijn heftige fietsrit.  want ja, als je haar maar goed zit.

ik pak mijn mobiel – toetst; *#0*#  - toetst; 5 

en ja hoor, daar zag ik heel vaag op mijn mobiel mijzelf starende in de camera.

alhoewel mijn camera niet echt duidelijk is, leek mijn haar wel oke.

Op school zal ik het wel even restylen.

Aangekomen in de wc op school, werp ik een blik in de spiegel:

- Is het een giraffe? Is het een geel/oranje met bruin & wit gevlekte kever? nee dat is het niet, ik ben het zelf die je in de spiegel ziet. -

Ik zal die gedachte even uitleggen:

Mijn foundation was niet goed uitgesmeerd, oftewel, het was er gewoon opgekwakt.

En door de poeder werd het kleur verschil extra duidelijk, en was ik dus bruin/oranje met wit gevlekt. zeer fijn.

En morgen is er weer een maandag.

Gelukkig ben ik morgen vrij, maar anders, dan wist ik het wel;

extra vroeg naar bed + extra vroeg eruit = geen wallen, tijd om te douchen, tijd voor makeup = niet op school komen met het gevoel alsof je een giraffe bent.

Natuurlijk ben ik dit volgende week maandag allang weer vergeten, en kom ik waarschijnlijk als een giraffe op school aan,
ik haat maandagen.

XOXO'

clownfobie

samen met mij over de kermis lopen en dan keihard; ‘whaa, een clown!’  schreeuwen?

kijk dan niet raar op als je ineens gegil, een vaag en hoog ‘waaar?!!’  en daarna een diepe zucht hoort. en als klap op de vuurpijl - of in dit geval midden in je gezicht -  een bitchslap krijgt.

De titel zegt het al,

Ik heb een clown fobie.

Als ik een clown tegen het lijf loop, sla ik doodsangsten uit;

mijn ogen worden groot, ik krijg zweethandjes en ik wil het liefst zo snel mogelijk wegrennen.

en hoe deze angst voor die leuke kindervriend in dat rood-geel-groen gestreepte pak met zijn rode neus is gekomen?

Het begon allemaal op een rustige vrijdag avond;

ik was samen vriendin J. in een melige bui, dus we besloten een horrorfilm te gaan kijken.

ik weet het, het klinkt erg logish. - not -

het was de eerste, en waarschijnlijk ook de laatste horrorfilm die ik heb gezien.

en de naam van de film was .. ‘IT’ - de naam is gewoon al zo mysterieus, dat ik het haast niet durf te typen, laat staan uit te spreken. -  

deze film ging over een ‘niet zo lief’ uitziende clown, die aan kleine kinderen vraagt:

‘Do you want a balóoon?’  *op zo’n krakerige horrorstem*

en nadat hij dat gevraagd had, en de kinderen dezelfde doodsangsten als mij kregen, vermoorde hij ze. Nou lekker dan!

een clown hoort lief te zijn toch?

en die nacht besloot vriendin J. mij nog even extra bang te maken;

Toen ik onder de douche stond, was ze een foto van ‘IT’  aan het uitprinten, toen ik mijn kleren die nog op haar kamer lagen moest pakken, deed ik nietsvermoedend de deur van haar slaapkamer open, en stond zij met de ITfoto voor haar hoofd naast de deur.

en ja hoor, daar ging  ze; ‘WHAAAAA!!!!’ 

De doodsangsten waar ik het al eerder in dit blog over had, kwamen weer in me op.

Ik was alleen niet keihard weggerend, en rolde er deze keer een kleine en hoge ‘ieee!' uit mijn mond.  J. moest keihard lachen, en even later, nadat ik was bijgekomen uit mijn shock, lag ook ik helemaal dubbel.

Dit alles was het begin van mijn clownfobie.

Na een paar dagen, weken en voor mijn gevoel wel maanden wakker te liggen met de hele tijd het hoofd van IT voor me,  was ik het zat.

Ik printte een hele grote foto van IT uit, en ging er gewoon net zo lang naar staren totdat ik hem niet meer eng vond.

Helaas werkte dit in het begin niet echt, maar na een weekje keihard getraind te hebben, was ik al aardig over mijn angst heen.

Ik denk niet dat ik ooit echt over mijn clownfobie heen zal komen, want je weet maar nooit wie er achter die dikke laag schmink zit.

en ook spreek ik de naam ‘IT’ liever niet uit, heb er moeite mee als ik zijn naam moet typen, kijk die film nooit meer en ik vermijd iedere clown die ik tegen kom. maar verder, verder gaat alles goed.

Mijn tip die je waarschijnlijk al uit deze blog had gehaald;

Kan je niet tegen horror? Kijk dan vooral geen IT.

Want je wilt toch niet voor de rest van je leven bang zijn voor een gek persoon in een rood-geel-groen pakje?  

liefs'

lik mn linker bilhelft'

de waarheid zeggen, iedereen kent het wel.
Je vind het lullig, je bent bang voor de reactie van 'de persoon in kwestie', of gewoon omdat de waarheid een nog ergere schade aan zal richten.
het - niet durfen zeggen van de waarheid - is vaak een van de redenen dat wij, mensen liegen.


van; 'hoe vind je deze jurk staan? Hij benadrukt mijn 'overduidelijke' appelfiguur toch niet? 'neeuh hoor, hij staat je béeeldig! En appelfiguur? Hoe kom je erbij?'


en; * vriendin brengt superdure gucci stilleto's terug nadat ze die geleend had voor haar gala*
'hier zijn je schoenen, ze zijn alleen een beetje kapot, want ik heb er ook nog mee; geshopt, gefietst, gestampt op de trap omdat ik boos was, uitgeleend aan andere vriendin, een bitchfight mee gewonnen, mee geslapen, gezwommen *doorspoelen* .. en mee bergbelkommen! Is dat erg?' 'neeuh hoor, zo duur is 350 voor echte gucci stilletto's ook weer niet.'


tot; 'ik weet dat jij alles hebt gemaakt van deze megagrotezeerbelangrijke opdracht voor school en die maar 6x meetelt, en het is echt super geworden, maar ik moest hem in elkaar zetten en ben hem toen vergeten in te leveren, waardoor we wat punten missen. Geeft dat?'  'nee hoor, ik haal die tekorten wel weer op, en zoveel tijd heb ik er nou ook weer niet in gestoken, zo lang is 2368419 uur toch niet?'


Dit alles terwijl je misschien wel denkt: 'ja natuurlijk is het erg, ik moet er bijna van janken, en mijn hele leven is verkloot'  en: 'ja natuurlijk benadrukt het je appelfiguur.'


Je hoeft natuurlijk niet altijd de waarheid te vertellen, want de waarheid is soms hard, en je wil je vriendin natuurlijk niet kwetsen.
Maar zeg dan gewoon dat je het niet leuk vind, maar dat jullie samen wel op een oplossing komen, of dat die andere faboulous dress haar net wat beter staat.


Of gewoon zoals mijn lieftallige vriend G. altijd zegt:
                         'lik mn linker bilhelft' 


Durf het gewoon te zeggen, want anders komt er toch geen oplossing en blijf je zitten met de ellende.
nee heb je, en ja kun je krijgen. Of in dit geval; ellende heb je, een verbetering kun je krijgen, als je maar je eigen mening geeft.


Dus de volgende keer als iemand mij laat zitten met  huiswerk waardoor ik een onvoldoende haal, of mijn guccistilletto's kapot terug brengt zeg ik gewoon:


- Bitch, lik mn linker bilhelft, want natuurlijk vind ik het erg! -


Much Lovee.