in mn hoofd maak ik een hele mindmap met allemaal ideeën, maar die ideeën lijken mij niet goed genoeg.
totdat mijn blik valt op mijn deur.
ik kijk naar mijn spiegel, een blog schrijven over zelfbeeld?
wordt het dan niet van dat emotioneel gebrabbel?
tja, emotioneel brabbelen, daar kan ik wel wat van.
maar nee, dat word hem ook niet.
vandaag geen zin in emotioneel gebrabbel.
ik staar naar mn deur, nouja, eigenlijk niet naar mijn deur,
want dat kan geeneens, want mijn hele deur zit vol; midden op mijn deur zit de spiegel
en er omheen zitten allemaal foto’s, foto’s van mij met vrienden,
fotos van lekkereboys en foto’s van momenten die ik nooit meer wil vergeten.
ik staar naar de fotos.
hé, fotos, is dat geen goed idee?
tja, opzich zou dat wel een goed idee zijn toch?
ik loop, ofnouja, ik ren altijd half. de trap af.
maar dan wel zachtjes, zodat mijn zusje niet wakker word.
beneden pak ik mijn laptop en plof op de bank.
foto’s, heeerlijk vind ik het, om fotos te maken,
momenten vaste te leggen, vriendinnen te pesten met foto’s waar ze een geniaal, - en volgens hun zelf een zeeer lelijk - gezicht op trekken.
of gewoon omdat het zo’n mooie omgeving is, dat je gewoon even een foto vast moet leggen.
Tja, foto’s maken, ik maak er genoeg.
Mijn canon EOS 1000D heeft dan ook haast nooit rust, vooral in het weekend niet.
in het weekend zie je mij haast de hele dag wel met mijn camera lopen.
Om gewoon een nieuwe profielfoto voor hyves te maken, om foto’s maken van het feestje van mijn zusje voor in het plakboek, gewoon zonder reden, omdat ik me verveel en natuurlijk omdat ik het leuk vind – ofcourse –
maar helaas ben ik als het om foto’s maken gaat best een perfectionist, vooral als het om foto's van mezelf gaat dan.
ik ben niet snel tevreden over mijn foto’s.
En als iemand dan ook de lens van zijn of haar camera op mij heeft gericht, dan wil ik me het liefst zo snel als het kan verstoppen achter iemand, of het eerste wat ik zie liggen voor mijn hoofd proppen.
Maar als dan toch die foto wordt genomen, vind ik het later helemaal niet erg;
als mijn hoofd te erg is, dan moet ik eerst wel lachen, en daarna druk ik met plezier op het verwijder knopje. en is de foto opzich wel gelukt? dan heb ik weer een nieuwe foto voor op mijn deur,
en als mij deur vol is, dan ga ik gewoon verder op de muur.
En later, als ik met, of zonder vriendinnen mijn foto’s nog eens terug kijk, van al die geniale en leuke momenten, moet ik toch ook wel weer erg lachen als ik me bedenk hoe geniaal en leuk die momenten waren, of gewoon om hoe geniaal wij op de foto staan.
Tja, van foto’s maken beleef je dus veel plezier; het maken van de foto, het bekijken, het verwijderen van een - nogal mislukte - foto, het bekijken van de foto’s en je hebt er ook nog eens wat aan, mooie momenten vast gelegd op een schitterende foto’
Kortom, van foto's maken krijg je nooit genoeg!
XO'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten